Tilgangur lífsins

Pælingar, pælingar. Ég gæti eflaust aldrei gefið út bók því Páll Skúlason er nú þegar búinn að gefa út bók sem heitir Pælingar og því er það nafn frátekið. Þótt það endi kannski aldrei í bók, í mesta lagi sem setningar ritaðar á þetta blogg, þá geri ég mikið af því að velta hlutunum fyrir mér, pæla, hugsa, spá og spögulera. Ég er ekkert að ýja að því að ég sé eitthvað sérstakur með það, langt í frá. Ég býst fastlega við því að allir pæli, bara mis mikið.

Þessi færsla ætti kannski frekar að heita tilgangur mannkyns. Ég hef pælt svolítið í því undanfarið af hverju við séum á þessari jörð. Nei annars, ég get ekki orðað það þannig. Ég hef pælt í því af hverju fólk pælir í því af hverju við séum á þessari jörð.

Nú er það talin nokkuð almenn vitneskja að heimurinn "varð til" við miklahvell, sama hvort hann hafi verið til fyrir það eða ekki, fyrir ansi löngu síðan. Eftir dúk og disk varð til líf á þessum hnetti sem við búum á. Það líf þróaðist í mannskepnuna sem hófst handa við að pæla, pæla í því af hverju í ósköpunum við værum hér.

Auðvitað eru þeir til, líklegast flestir mjög trúaðir, sem trúa öðrum kenningum um upphaf heimsins, jarðarinnar og mannkyns. Allt í góðu með það. Svo lengi sem þeir skaða engan (sem er því miður ekki alltaf raunin) þá mega þeir trúa því sem þeir vilja.

En hver er tilgangurinn með þessu öllu saman? Svona fyrir okkur hin sem trúum ekki á Biblíuna eða Kóraninn. Hver er tilgangurinn með manninum og dýrunum, jörðinni, sólkerfinu, alheiminum? Mér finnst sú spurning skemmtileg og það er gaman að velta sér uppúr henni, en ég held að þeir sem komast að einhverri niðurstöðu séu strax komnir á villigötur. Af hverju þarf að vera tilgangur? Það að það sé tilgangur þýðir fyrir mér að það sé eitthvað æðra en við. Eitthvað sem veit betur, eitthvað sem "skapaði" okkur, hvort sem það var kall í skýjunum eða einhverskonar "intelligent design" eins og einhver sagði. En ekkert er æðra okkur, og ekkert er óæðra. Hlutirnir bara eru. Heimurinn varð til, við urðum til. Á sama hátt munum við hætta að verða til og heimurinn mun hætta að verða til. Það er hvorki gott né slæmt, þannig er það bara.

Ef allt mannkyn myndi deyja í dag, væri það slæmt? Segjum að öll dýr og plöntur, allt líf á jörðinni myndi deyja á sama tíma. Game over. Þýðir það að eitthvað hafi misheppnast? Að eitthvað hafi farið úrskeiðis og að við hefðum átt að geta betur? Nei, við erum ekki í tölvuleik. Það er ekkert lokaborð. Það er enginn endakall. Það er enginn sigurvegari, og enginn sem tapar. Það er líka allt í lagi. Af hverju þurfum við tilgang?

Sumir segja að tilgangurinn sé ást, nú eða hamingja. Mér finnst það göfug markmið og ég held að mannkynið eigi algjörlega að lifa eftir þeim. Það er ekki það sem ég á við hinsvegar. Tilgangurinn er ekki ást, tilgangurinn er ekki hamingja. Tilgangurinn er ekki að lifa að eilífu eða að láta mannkynið aldrei deyja út. Douglas Adams sagði að tilgangur lífsins væri 42 og tilgangur jarðarinnar væri að finna út raunverulegu spurninguna um tilganginn. Það er jafn gáfulegt svar og hvað annað. :)

Þetta á alls ekki að vera leiðinleg eða þunglynd færsla. Hún breytir í sjálfu sér ekki miklu fyrir mig eða aðra. Ég er ekki sá fyrsti sem kemst á þessa skoðun og ég verð ekki sá síðasti og ég er alls ekki að taka sjálfan mig mjög alvarlega. Ég og allir hinir munum vakna og fara framúr á morgun alveg eins og alla daga og lifa lífinu.

Hverju breytir þetta þá fyrir mér? Mér finnst þægileg tilhugsun að það er óþarfi að taka hlutina of alvarlega, eða taka sjálfan mig of alvarlega. Það er enginn sigurvegari og allir eru jafnir. Enginn er æðri en þú, og það sem er kannski mikilvægara, enginn óæðri. Allt tekur enda. Þar til það gerist, láttu þér líða vel og komdu vel fram við alla í kringum þig. :)

Maggi.

Ömurlegur dagur?

Í dag í Kaupmannahöfn er allt frekar grámyglulegt. Það er rigning, frekar kalt, og augljóst að haustið er alveg að koma og fáir eða engir sólardagar eftir í þessu sumri. Flestir kannast eflaust við að hugsa í svona aðstæðum, "Oj hvað þetta er ömurlegur dagur."

En það er ekki rétt! Eina sem er ömurlegt er manns eigin hugsun, það er ekkert ömurlegt við daginn. Maður ræður því algjörlega hvernig maður upplifir hlutina og það er ekki hægt að skella skuldinni á þennan dag. Hann er bara eins og hann er. :)

Eyrnakonfekt

Ég elska tónlist. Ég hlusta á tónlist næstum allan daginn og er duglegur að sanka að mér nýjum plötum. Ef ég heyri lag í sjónvarpsþætti, sé tónlistarmyndband sem einhver setur á Facebook, eða heyri fólk tala um hljómsveit sem það hefur gaman að þá er ég oftast snöggur að kynna mér viðkomandi tónlist. Sæki diska, les um uppruna sveitarinnar á Wikipedia og skoða tónlistarmyndbönd. Þegar ég er kominn með leið á öllu eða langar í eitthvað ferskt þá fer ég stundum á metacritic.com og sæki tónlistina sem fær bestu dómana. Meira að segja þó það sé eitthvað sem ég myndi vanalega ekki hlusta á. Stundum er það eitthvað sem er alls ekki fyrir mig en þá er enginn skaði skeður. Ég hef meira að segja tekið uppá því nokkrum sinnum undanfarið að hlusta á Hip-Hop playlista á YouTube sem ég hef haft mjög gaman að þó ég sé ekki mikil hipphoppari í eðli mínu.

Ég get ekki sagt að ég sé alæta á tónlist (eins og er svo algengt að heyra frá fólki hvort sem það meinar það eða ekki) en það er ansi margt sem ég get hlustað á. Hljómsveitirnar sem ég hlusta mest á í augnablikinu eru Arcade Fire, Fanfarlo, Edward Sharpe & The Magnetic Zeros og Beirut svo einhverjir séu nefndir. Í vor og sumar hlustaði ég mjög mikið á Bon Iver, The Temper Trap, Gorillaz, The xx og Miike Snow. Þetta er fljótt að breytast og ég verð eflaust kominn með eitthvað nýtt á fóninn þegar líður á haustið. Ég set auðvitað líka oft eldri tónlistina á fóninn, en það er svo gaman að hafa tilbreytingu í þessu og prófa eitthvað nýtt.

***

Saint Augustine of Hippo skrifaði; Dilige, et quod vis fac. Það þýðir á ensku; Love, and do what you will. Mér finnst það fallegt og mikil speki. Fyrir mér þýðir það að maður eigi að gera hvað það sem gerir mann hamingjusaman svo lengi sem maður gerir það af ást. Með öðrum orðum; þú átt að gera það sem þig langar til svo lengi sem það kemur ekki niður á hamingju annara.

***

Mig langar ekki að þetta blogg lognist alveg útaf. Ég hef skrifað hér síðan 2002 og mér þætti synd að hætta því. Ekki bara til að halda í einhverja gamla hefð heldur hef ég gaman að því að skrifa og gaman að því að lesa það seinna meir. Ég hef reyndar dottið í þá grifju eins og svo margir bloggarar að eyða of miklu púðri í upptalningu á öllu sem maður tekur sér fyrir hendur. Mig langar að minnka það töluvert, enda er allt mitt fólk á Facebook sem gæti langað að fylgjast með mér. Það er miklu skemmtilegra að blogga um vangaveltur um hitt og þetta, ákveðin efni (eins og tónlist t.d.) eða ákveðna atburði sem gaman er að segja frá.

Svo ég geri nú samt upp sumarið sem var gersamlega bloggsnautt þá skemmti ég mér konunglega. Fór fyrst á Hróarskeldu sem var hreint út sagt æðisleg, flutti inní nýja íbúð á kollegíinu, fór beint til Íslands á ættarmót á Ísafirði, hélt afmælisbústað, fór í eins árs afmæli, fór í þrefalt afmæli á bát, fór á fáránlega skemmtilega Þjóðhátíð í Eyjum, heimsótti pabba á Akureyri, fór í innflutningspartý, fór í tveggja ára afmæli, fór á bjórþróttamót, fór í brúðkaup, átti besta bæjardjamm í manna minnum, púttaði með afa, spilaði Wii með Bigga, spilaði fótbolta með strákunum, heimsótti systur mínar, knúsaði allar litlu frænkurnar og frændana, kynntist nýju frábæru fólki, bjó til besta bragðarefs-kombó sem um getur og svo miklu miklu fleira. Haustið hefur líka byrjað með trompi með Hot Chip tónleikum, öðru brúðkaupi (þar sem ég mætti í vitlausa kirkju ásamt fleirum), Klakamóti í Svíþjóð og fleiru. Nú þarf ég bara að komast á skrið í að skrifa Mastersritgerðina mína og klára skólann með stæl.

Bless kex!
Maggi.