Ég hef verið að hugsa svolítið um raunveruleikann undanfarið. Öll þekkjum við (leyfi ég mér að fullyrða) að eitthvað sem maður gerir að kvöldi til og virtist vera alveg brilliant hugmynd er ekkert nema heimskulegt daginn eftir og maður sér eftir því um leið og maður vaknar. Þá er ég ekki að tala um eitthvað fylleríisröfl heldur bara að heilinn fúnkerar ekki alveg nógu vel þegar klukkan er orðin of margt. Ég held nefnilega að raunveruleikinn sé mestur þegar maður vaknar og svo dvíni hann eftir því sem líður á daginn. Svo þegar maður er orðinn of þreyttur, jafnvel kominn í svefngalsa þá er raunveruleikinn í lágmarki. Ég tala nú ekki um þegar maður er í glasi og jafnvel að halda partý. Að vakna daginn eftir og sjá að allt er í rúst og eiga eftir að þrífa í þynkunni, það er raunveruleikinn að slá þig í framan með blautri tusku. Þá erum við eins og hundur raunveruleikans og hann er að nudda okkur uppúr pissupollinum sem við migum útí horni af því að við vissum ekki betur. Munurinn er bara að við lærum ekki af reynslunni eins og hundarnir. Jæja, ég er alveg að missa mig í samlíkingunum hérna. Nóg af persónugerfingum um raunveruleikainn. Ef þið viljið fleiri þá er bara að láta vita! Hehe. Ég þyrfti að fara að semja ljóð aftur. Ef ég man rétt þá kunni ég það einu sinni.
Ef þetta er ekki sæt mynd þá veit ég ekki hvað. Mig langar í kisu. Við áttum einu sinni kisu. Svo tók móðir mín sig til og myrti hana. Það var ekki skemmtileg upplifun. Ég var í mestu uppáhaldi hjá henni alla tíð og hún lá stundum ofan á sænginni minni þegar ég svaf. Líka gott að hafa gæludýr í húsinu þegar maður er einn heima, það er bara eitthvað þægilegt við það að vita af einni sál nálægt sér hvort sem það er manneskja eða köttur eða hundur eða ormur. Ok, kannski ekki ormur. En Tinnu var alltaf gott að hafa hjá sér, rólyndis köttur, matvönd með eindæmum og með mikinn persónuleika. En móðir mín sá ekki fegurðina í henni lengur þegar hún var farin að fæla burtu fólk sem hrúgaðist inn í fjölskylduna og tók því heilsu þeirra fram yfir Tinnu (sem by the way var búin að vera miklu lengur í fjölskyldunni heldur en þetta nýja fólk og ég þekkti hana mun betur líka). Tinna var því svæfð fyrir tveimur árum síðan ef ég man rétt og við höfum ekki eignast annað gæludýr síðan. En þegar maður sér svona myndir þá langar mann fátt meira en að hafa lítinn kettling í húsinu til að leika við og kúra með. En móðir sú sem tíðrætt hefur verið um í þessari færslu tekur það ekki í mál. Maður verður nú barasta að fara að drulla sér að heiman, burt úr harðræðinu, burt frá mæðrum sem myrða vini manns. Vill einhver taka mig að sér? "Karlmaður á barnsaldri leitar að samastað og uppihaldi, no questions asked. Ekkert í því fyrir þig, bara leiðindi og volæði." Ég held að þessi auglýsing myndi slá í gegn í Fréttablaðinu. Eða... nei. Mig langar í kött.
..:: catmandu ::..
